Sosialisme som nostalgi

På larudagsturen min gjekk eg forbi samyrkjelaget (Prix no kalla) og der heldt dei på å setje opp ein stand for Arbeidarpartiet, såg det ut for. Eg tenkte over at sosialismen er ein tanke som tida har gått frå; så kvifor har vi ei sosialdemokratisk regjering og jamvel med ekte sosialistar i? Nostalgi, tenkte eg med meg sjøl.

I industrisamfunnet hadde vi bonderomantikken. Folk hadde flytta frå landsbygda til byar eller bygdebyar der dei jobba i fabrikken. Men dei - eller borna deira - drøymde om livet på landsbygda der dei kunne klappe kalvar og bunadskledde budeier. Det var ikkje det harde livet fedrene deira hadde levt dei ville attende til, men ein draum der alt det mørke og grå var borte.

No er det ei ny tid, informasjonsalderen, der folk har arbeidskapitalen sin i hovudet. Og dei som ikkje har slikt, fell utanfor og heile vegen ned til botnen. Så no drøymer folk om det gode gamle industrisamfunnet der alle var like, Just Another Brick in the Wall. Men dei vil ikkje ha det på alvor. Dersom dagens "sosialistar" prøvde å gje oss att den gamle tida, med NRK-monopol, 80% marginalskatt og reglar for kva bankane kunne låne ut pengar til... dei ville falle under sperregrensa ved neste val. Det er berre ein draum om ei tid som aldri var.