Når dagane blir lange

Idag såg eg på klokka og var forundra at den var godt over sju. Det var fullt dagslys ute, endå det var overskya. Eg tok ein spasertur, ikkje så overvettes lang, mest for å minne kroppen om at det bur folk i han enno. Framleis dagslys når eg kom heim. Det er jo ikkje så løye, for om nokre få timar er det mai. Snart vil natta slutte å eksistere i friluft, berre i fangenskap bak tunge gardiner.

Men varmen har ikkje sett inn enno. Og for meg kan det godt vente. Sjøl om mennesket er defintert som ein tropisk art, så likar eg sjøl vår og haust best.